ท่ามกลางความเงียบสงบของสวนป่า...
เสียงสายลมที่พัดโบกโบยผ่านยอดไม้...
สายฝนที่โปรยปรายสู่พื้นดิน...ไม่ขาดสายตลอดทั้งวัน
จิตใจที่ว่างเปล่า ไม่คิด ไม่รู้สึกอะไร ภายใต้ชายคาศาลาหนึ่ง
มองดูพื้นดินที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน..
ยอดหญ้าชูใบเด่นสง่า ชี้ขึ้นสู่ฟากฟ้า..
และแล้ว..
รอยเท้าของคนๆ หนึ่งที่เดินเหยียบย่ำลงบนใบหญ้าผ่านไป..
ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็โผล่งขึ้นมาในจิตใจ..
รู้สึกสั่นไปทั้งตัว
ราวกับความรู้สึกสดชื่น สบาย และสงบ เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน
..เป็นความปิติยิ่ง..
สิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อน..
สิ่งที่เคยอ่าน เคยฟังมา..
ความคิดถูกจัดเรียงขึ้นมาใหม่...
ขอบคุณ
"หญ้าที่งดงาม..."
นี่
คือ “คำ”
ที่เรียงร้อยจากความคิดปรุงแต่ง วรรณพุทธ์ เพียง “คำ” คำหนึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น